با پسر جوانی که راننده موتور بود در تهران همراه شدم. از شدت گرمای هوای بد جوری گلایه میکرد . چون ماه رمضان بود به او گفتم روزه ای که اینقدر کلافه شده ای؟ گفت دلم میخواهد اما گرمای هوا بد جوری فشار می آورد و نمیتوانم روزه بگیرم و بعدش گفت روزه برای همان آخونداست که میگن روزه بگیر و آدمایی که شب تا صبح زیر سایه هستند و در زیر باد کولر گازی روزگار میگذرانند . آنها نیستنتند که ببینند که ما توی این گرما با چه مصیبتی باید روزه بگیریم.  اصلا نمیشود. بهش گفتم چطور است که به کار خودت ارزش قایلی و برای کاری که خدا ازت میخواهد اصلا اعتنا نمیکنی مگر روزه کار نیست. مشکل ما اینست که فکر میکنیم یا روزه اصلا ارزش فکر کردن ندارد یا خدا از حقش در آن دنیا خواهد گذشت و ما نسبت به احکام الهی بیتفاوت شده ایم و چون بیش از حد به لطف خدا امیدواریم. و در احادیث آمده است که دو قشر به بهشت نمیروند کسانی که کلا از لطف خدا نا امیدند و کسانی که بیش از حد به بخشش او امیدوارند.ما باید بدانیم که اگر روزه نگرفتیم بعد از نهایتا صد سال این دنیا به عذاب الهی گرفتاریم . و تا ابد باید تاوان پس بدهیم. و نکته دوم مطمئنا روزه کسی که در ضل آفتاب مشغول کار سخت بدنی است از قبیل رفتگران و کارگران ساختمانی و... با روزه کسی که در داخل خانه تا ساعت 12 میخوابد و بعدش هم در سایه خنک است برابر نیست . و خداست که فرق این دو را میداند و جزایی در خور به هر کدام میدهد.من خودم افراد زیادی را میشناسم که در هوای داغ تابستان کارهای طاقت فرسا انجام میدهند و روزه شان را هم میگیرند و برای این روزه گرفتن از هیچ کس طلب کار نیستند حتی از خدا . و بر عکس کسانی را هم میشناسم که روزه نمیگیرند در عین صحت و سلامت و بیکاری و از زمین و زمان برای روزه نگرفتنشان طلبکارن حتی از خدا.